verkiezingen

Het kiesgedrag van moslims wordt in toenemende mate op een vijandige manier aan de kaak gesteld. Maar dat de ‘moslimstem’ niet langer vanzelfsprekend gelinkt is aan één partij, is naar mijn mening juist positief.

De demografische evolutie zal in de komende decennia hoe dan ook het kieslandschap revolutioneren; allicht al op 13 oktober.

Het systeem Imperiali, ingevoerd in 1921, is een ondemocratische wiskundige tool om de grootste partij te belonen bij de lokale verkiezingen.

Ik voorspelde een opkomst tussen de 70 en 80% bij de lokale verkiezingen. Hoe komt het dat ik me zo heb vergist? En mag ik als politicoloog uitspraken doen die later kunnen worden weerlegd?

Men keert terug naar het meervoudig stemrecht van vroeger, omdat overal waar de opkomstplicht niet bestaat het vooral de ‘lagere klassen’ zijn die niet gaan stemmen.

Er is een groeiende kloof tussen steden waar superdiversiteit steeds meer genormaliseerd is en gemeenten die met recentere superdiversifiëring worstelen, zoals Ninove en Denderleeuw.

Bij alle verkiezingen van het afgelopen jaar ging het amper over de piepkleine zone waar we leven: de biosfeer, die flinterdunne, fragiele zone waar leven op aarde mogelijk is.

Op Welzijn, Kinderopvang, Onderwijs, Openbaar Vervoer en Wonen is een koerswijziging nodig.

Het ligt niet voor de hand vandaag de stem van de arbeidersklasse te zijn. De werkende bevolking blijft erg verdeeld, spreekt niet met één stem.

Het lijkt erop dat extreemrechts en neoliberalen elkaar versterkt hebben, die elk baat hebben bij aanvallen op de ecologische beweging.

Het zag er lang niet goed uit voor Groen in de campagne. Maar toen veranderde er plots een aantal zaken in het voordeel van de partij.

Voor links zijn dit verkiezingen met veel gemengde signalen en opties. Wat zijn de eerste belangrijkste observaties en de beste opties voor links?

Na 9 juni werden de individuele acties en motieven van miljoenen kiezers weer gereduceerd tot oppervlakkige, en vaak tegenstrijdige, ‘signalen’ van ‘de kiezer’. De werkelijkheid is gecompliceerder.

Het vijandbeeld van rechts verschuift van de Waal naar de woke stedeling, die op haar beurt niet begrijpt dat rechts zo groot is in landelijke gemeenten.

Misschien zijn saaie Europese verkiezingen, waarbij de radicaal-rechtse soep altijd minder heet wordt gegeten dan opgediend, zo erg nog niet.

MR is de grootste partij in zowel Wallonië als Brussel. Maar de kiezers herschikten er de kaarten op een heel andere manier.

Op de partijen die overwegen een regering te vormen met N-VA rust een grote verantwoordelijkheid.

Er tekenen zich een aantal fundamenteel tegengestelde visies af op hoe we de grote uitdagingen gaan aanpakken. Welke samenleving willen we eigenlijk?

Als je de nadelen van je beleid steeds bij dezelfde groep legt, moet je niet schrikken dat die mensen zich van het politieke systeem afkeren.

Door haar paringsdans met extreemrechts draait de Europese Volkspartij zich steeds verder weg van het pro-Europese compromis dat de koers van de Europese Unie al die tijd heeft vormgegeven: een samenwerking in het centrum van de politiek.

Achter de opgeblonken facade gaat een mens- en maatschappijbeeld schuil dat ongelijkheid legitimeert, uitsluiting propageert, en vakbonden en verzet muilkorft.

Wie durft de superdiverse realiteit van vandaag onder woorden brengen en de mensen verbinden in een taal die alle Vlamingen respecteert en vooruithelpt?

Stemrecht voor 16-jarigen kan zorgen voor een boost in de politieke interesse, het politiek vertrouwen en de politieke betrokkenheid van jongeren.

De voorbije vijf jaar voer Europa een centrumlinkse koers, maar straks komt er wellicht een stevige ruk naar rechts. Toch moeten sociaaldemocraten niet wanhopen.

Traditionele partijen zoals CD&V en Open VLD verwijzen veel minder naar outgroups op X dan populistische partijen zoals PVDA en Vlaams Belang.

We zien vooral kandidaten met een migratie-achtergrond opduiken op de lijsten van linkse partijen en minder op die van rechtse partijen.

Wordt het Europees Parlement de dag na de verkiezingen wakker in een catch-22 tussen anti-Europese krachten en grote verwachtingen van de kiezers?

Ik geloof niets van de doemberichten die zeggen dat België in de afgrond zal vallen.

Wat Vlaams Belang zegt over LGBTQIA+-personen raakt me, maar verbaast me niet meer. De stilte van de andere partijen daarentegen des te meer.

In 2019 kwam een record van 11,6% van de kiezers niet opdagen voor de verkiezingen. Krijgen we op 9 juni een gewisse dood van de opkomstplicht?

Wil je als kiezer op 9 juni echt impact hebben, breng dan een voorkeurstem uit voor één of meerdere kandidaten lager op de lijst.

De enige kans om het confederalisme te realiseren, is om met Vlaams Belang een meerderheid te halen. Daarom mobiliseert men de culturele open-gesloten breuklijn.

Met de nieuwe regels voor de lokale verkiezingen is de kans groter dan ooit dat het cordon sanitaire dit najaar lokaal sneuvelt. Dit kan verregaande politieke gevolgen hebben op hogere niveaus.

Zo'n 600.000 jongeren zullen op 9 juni voor de eerste keer hun stem uitbrengen. Daarmee kunnen ze een bepalende factor zijn.

De Vlaming is in de ban van de angst en op 9 juni krijgen we wellicht de verkiezingen van onuitgegeven woede. Maar we kunnen de mentale winter wel degelijk counteren.

Wanneer je een ongewenste plek krijgt en een zeer succesvolle legislatuur had, is het prettig om bloemen te krijgen die een mens anders pas op het graf krijgt, maar maakt men dus ook de staat van je leven op alsof je er niet meer bent.

Politiek gaat over meer dan dingen doen voor de mensen. Het is een strijd om hoe je de samenleving wil vormgeven.

De verhoogde aandacht voor energie en klimaat maakt dat Groen niet langer de enige eigenaar is van het klimaatthema. En dat is een probleem voor de partij.

Julia Cagé en Thomas Piketty zien koopkracht, pensioenen en sociale welvaart als hoofdfactoren voor stemgedrag.

Het draagvlak bij de bevolking voor een federale kieskring is er al. Nu nog de moed om met die grondstroom mee te gaan.

Op het eerste zicht lijkt het een interessant idee dat jongeren ook gebruik mogen maken van het democratisch kiesstelsel. Toch heb ik mijn twijfels.

Een offensief tegenverhaal om Vlaams Belang te stoppen in 6 krachtlijnen.

Als Pedro Sánchez op 23 juli tot premier wordt herkozen, is dit de zoveelste memorabele comeback van zijn politieke carrière.

Kampen sociaaldemocratische partijen met een gebrek aan aanhang of een gebrek aan mobilisatie?

Analyse van stemgedrag toont aan dat potentiële kiezers van Vooruit en Vlaams Belang zeer weinig met elkaar gemeen hebben.

Nieuw, politicologisch onderzoek laat toe de nederlaag in 2019 van sp.a en PS te reconstrueren, en lessen te trekken voor de verkiezingen van 2024.

Politici overschatten systematisch de steun voor rechtse standpunten, zowel bij de publieke opinie als bij het eigen electoraat.

De kiezer is gemiddeld 7 uur per dag online en dus moeten moderne politici de nieuwe digitale platforms beheersen. Een handleiding.

Er wordt gespeculeerd over een regering met Vooruit en N-VA in 2024, maar echte verandering zou er komen met een coalitie tussen Vooruit, PVDA, Groen en CD&V.

Magdalena Andersson won de verkiezingen, maar verloor het premierschap. Zijn de Sociaaldemocraten nog steeds dé arbeiderspartij van Zweden?

Zondag trekken de Zweden naar de stembus na vier chaotische jaren. Blijft de sociaaldemocratische premier Magdalena Andersson aan de macht?

De onmiddellijke inzet van de Législatives in juni is het capteren van de woede tegenover de stijgende levensduurte en de groeiende ongelijkheid.

Vlaanderen heeft nood aan een uitgesproken links groene partij.

Volgens sommige interpretaties van #destemming werpt de 'flinkse' lijn van Vooruit duidelijk vruchten af. Maar klopt dat wel?

2021 lijkt het jaar te zijn geweest van een voorzichtige remontada van de sociaaldemocratie.

Steeds meer politici keren zich af van de neoliberale politiek die zo dominant was. Maar wie denkt dat de linkse partijen daar garen bij spinnen komt bedrogen uit.

Voor de regionale verkiezingen in juni zoeken rood en groen een strategie, tussen lokale krachtsverhoudingen en nationale uitdagingen.

Hoewel de Union in de volksgunst blijft, biedt haar vertrekt ook kansen voor links om een voet in de deur te krijgen.

Als klimaatwetenschapper in de VS ben ik de strategie van negeren, ontkennen, ontkrachten, politiseren, polariseren ondertussen gewend geraakt.

Ik werk al bijna 29 jaar bij VRT NWS. Wat ik de laatste jaren zie en hoor, heb ik eerder in mijn lange loopbaan nooit meegemaakt.

Het ijzingwekkende besef dat de instellingen U niet zullen beschermen tegen kwade trouw, dat feiten niet noodzakelijk tellen. Zo begint fascisme.

Als politici verlamd door de volgende verkiezing het (schijnbare) eigenbelang niet kunnen overstijgen, dan moeten we herverkiezingen maar afschaffen.

De Belgische traditionele partijen trekken samen één van de laagste percentages kiezers aan in West-Europa.

Sterke kopstukken kunnen de algemene trend van hun partij zelden echt omkeren.

Terwijl N-VA zich verheugt op een gezamenlijk meerderheidsdiscours met Vlaams Belang, zijn progressieve partijen nog steeds bezig de eigen uitslag te interpreteren.

Bij Frans Timmermans weerklonk een appel aan het ‘zorgen voor elkaar’, bij John Crombez was het vooral ‘eerst zorgen voor mijzelf.’

Collectief was links nog nooit zo klein in het Europees Parlement. Maar onder die vlag gaan een hele reeks kleinere tendensen schuil.

Naast Vlaams Belang, was PVDA de enige andere duidelijke winnaar op 26 mei. Wat verklaart haar succes?

Alleen als links de ‘crisis van de toekomst’ weet te bezweren, heeft het opnieuw een kans.

Als we het stemgedrag van de partij bekijken, geeft dat het beeld van een antisociale partij.

PS en N-VA moeten zich bevrijden van hun respectievelijke druk ter linker- en rechterzijde.

De verkiezingsnederlaag is niet te wijten aan de campagne of de decumul. Sp.a wordt in stukken gespleten door electorale paradoxen.

Sp.a moet er over waken dat het thema ‘zekerheid’ niet wordt geïnterpreteerd als een conservatieve strategie maar als offensieve en toekomstgerichte visie.

Er is geen sprake van algemene instorting als blauwdruk voor de ganse sociaaldemocratie.

De politieke hoofdkwartieren van PS, MR en cdH kijken met de nodige ongerustheid uit naar de gemeenteraadsverkiezingen.

Ik vind dat Google bij het ingeven van de term ‘vriendjespolitiek’ direct ‘Oosterzele’ als resultaat zou moeten geven.

Oostende heeft haar kuren en dat maakt haar net zo aantrekkelijk. De stad begrijpen, beheersen en omvatten, is moeilijk voor een buitenstaander.

Hier wonen heeft ons verlangen in de stad te leven maar onze kinderen de charme van een dorp mee te geven, vervuld. Alleen is er dat verdomde fijn stof.

Voor sp.a lijkt lokale politiek vandaag op de Dien Bien Phu-strategie van het Franse leger in Vietnam. Het beeld van Groen toont gelijkenissen met Mao’s Lange Mars.

In welke mate participeren jongeren in het lokale beleid van Antwerpen en Gent? En hoe ziet de jongerenparticipatie van de toekomst eruit?

Socialistische burgemeesters botsen op een antisocialistisch beleid bij de hogere overheden.

Van steden opnieuw de motor van lokale tewerkstelling voor iedereen maken, dát is de inzet van 14 oktober.

Er zijn geen twee meer verschillende stadsbesturen dan Antwerpen en Gent. Maar welke stenen hebben ze verlegd na 6 jaar bestuur?

De verkiezingsuitslag bevestigt het potentieel van de Labour-oppositie als een government-in-waiting.

De kiezer vraagt vooral om een persoonlijke en directe communicatie, liefst enkel over thema’s die hem persoonlijk aangaan. Hij is zelden op zoek naar informatie, maar wel naar confirmatie.