socialisme

Het compromis zit ingebakken in het dna van Vooruit en was altijd al een moeilijke oefening. Maar is het vandaag nog houdbaar?

Het internationalisme is vandaag niet langer links, maar vooral extreemrechts.

Er is niets mis met het vergroten van persoonlijke handelingsvermogens, maar maatschappelijke emancipatie komt neer op het creëren van een georganiseerde samenhang.

Zoals de Derde Weg zich inschreef in de liberale dominantie, zoekt de 'Vierde Weg' het nu binnen een nationalistisch protectionisme.

Het wordt tijd dat socialisten terugnemen wat van hen is: een verhaal van rechten én plichten. Dat is de echte emancipatie.

Het uitlichten van succes en vooruitgaan verbeeldt de mensen waarop Vooruit zich richt: hippe dynamische middenklassers die hard werken om het te maken.

De coronacrisis is beenhard. Maar de lente is in het land. De zon schijnt. Het is hét seizoen van hoop, vernieuwing en vooruitgang.

Solidariteit moet het fundament zijn waarop we de toekomst bouwen. En dat is niet onlogisch, want solidariteit is eigenlijk een hogere vorm van eigenbelang.

Socialisten moeten de banken op net dezelfde manier aanpakken als Margaret Thatcher dat deed met de vakbonden.

Het is Nederlands 'verlichtingsfundamentalisme', zoals wij dat ook zouden willen in Vlaanderen.

De linkse oudstrijders van de Zuid-Amerikaanse Pink Tide blijken nog steeds te kunnen rekenen op een robuust deel van het electoraat.

Inhoudelijk is de stellingname van sp.a rond asiel en migratie vandaag min of meer doordacht. Toch lijkt de partij met de handrem te communiceren.

Socialistische burgemeesters botsen op een antisocialistisch beleid bij de hogere overheden.

Met de claim ‘sociaaldemocratisch’ te zijn – welke partij claimt nu niet om én sociaal én democratisch te zijn? – zullen we nooit de hoofden en harten van de werkende mensen terugwinnen.