Zijn de lonen te hoog? Vooraleer die vraag mag worden gesteld, moet er een andere vraag worden gesteld: is de ongelijkheid aanvaardbaar?

'Thomas, ik ken geen enkele klokkenluider voor wie het goed is afgelopen.' Het klonk als een terminale kankerdiagnose en zo voelde het ook wel een beetje.

Gaan we niet te ver, of net niet ver genoeg? Hét antwoord heb ik niet, maar één ding is zeker: het is een verantwoorde manier om je wanhoop om te zetten in hoop.

Het gemak waarmee iets op sociale media wordt gedeeld, zou mensen ontmoedigen om zich nog te engageren via 'echte', offline participatie. Deze kritiek is onterecht.

Een strategie, gericht op individuele dienstverlening, zal geëngageerde jongeren niet passioneren. Vakbonden moeten de droom van een betere wereld levendig houden.

20 miljoen extra per jaar voor ontwikkelingssamenwerking dekt zelfs de kosten van de inflatie voor de ngo's niet.

De Duurzame Ontwikkelingsdoelen (SDG's) zijn lang niet systemisch genoeg. Dit is de grootste uitdaging voor het post-2030-kader.

9 maanden oorlog op het Europese continent, dat is de sombere vaststelling. Enkel als we de juiste lessen trekken, kan een progressieve realpolitik de stabiliteit herstellen.

Als vakbondssecretaris kom ik dagelijks op het terrein van de kinderopvang en zie ik steeds meer bandwerk.

Je begrijpt de hoop van de insteek van 'kinderarmoede': een context zichtbaar maken. Alleen heeft 'kinderarmoede' rechts helemaal niet tot solidariteit verleid.

Ook zonder Truss waart de geest van Thatcher nog altijd rond in het Vlaanderen van Jambon.

In de federale begroting voor 2023 en 2024 zitten socialistische accenten en liberale toetsen. De ideologische strijd binnen Vivaldi is tot op de laatste dag aanwezig.

De laagste lonen draaien op voor de loonsverhogingen van de best betaalde beroepen. Dit is geen houdbaar model.

Wat bezielde Liz Truss? Waarom hield ze zo halsstarrig vast aan het ideologisch dogma van trickle down economics?

Het ziektebeeld dat Jackson ophangt van ons economisch stelsel moet au sérieux genomen. Ook al steunt het op de selectieve waarneming van een hypochonder.

Patrick Loobuyck heeft een kader getrokken, dat toelaat het individuele en het collectieve met elkaar te verzoenen.

Ivan De Vadder trekt ten strijde tegen de particratie. Maar is daarmee het politieke systeem wel netjes neergelegd?

Laat ons duidelijk zijn: om (kinder)armoede te bestrijden, moeten we het warm water niet uitvinden.

Activisten, militanten, en andere mensen die nee zeggen aller landen: neem het niet. Wees verontwaardigd. De toekomst rekent op jullie rebelse houding.