politiek

De journalistiek trekt zich als een kudde bizons op gang en doet iedereen meelopen. Al wie in de weg gaat staan, maakt kans te worden vertrappeld.

Campagne voeren op sociale media is niet langer de uitzondering. Iedereen doet eraan mee, luidt het. Maar klopt dit wel?

De introductie van genderquota leidt niet tot een influx van vrouwelijke ‘offerlamkandidaten’, die telkens opnieuw vervangen worden.

De echte kloof ligt tussen staat en samenleving. Ze zal dan ook niet vanuit de partijen zelf, maar vanuit een maatschappelijk alternatief moeten worden gedicht.

Het gemak waarmee iets op sociale media wordt gedeeld, zou mensen ontmoedigen om zich nog te engageren via 'echte', offline participatie. Deze kritiek is onterecht.

Zelf ben ik opgegroeid in een wereld zonder hoop. Maar nu behoor ik ogenschijnlijk tot de hoopvollen. Hoe kan het dat die twee werelden zo ver van elkaar af staan?

Wat Ruth Lasters gemeen heeft met Paul Van Ostaijen en Albrecht Rodenbach, waar de gemiddelde KVHV'er nog steeds rode oortjes van krijgt.

Wie het recht op betaalbare en duurzame energie wil garanderen voor iedereen, moet vooral investeren aan de onderkant.

Het is een challenge over partijen heen om jongeren te betrekken bij de politiek, in plaats van hen weg te zetten als 'niet geïnteresseerd'.

Het zomeruur is een illustratie geworden van een bedroevend gebrek aan politieke moed en leiderschap.

Een stem zijn voor hen die al te vaak niet gehoord worden door de politiek maar op wiens leven politiek de grootste impact heeft, dat is wat mij drijft.

Opeens ging politiek niet meer over grote symbolen maar over ons leven van de volgende dag.

Federalisme en democratie hebben een moeilijke verhouding in België, en haalbare pistes tot verzoening liggen niet voor de hand.

Veel politieke initiatieven komen voort uit mediaberichtgeving, terwijl die media volgens een fundamenteel andere logica opereren dan hoe politiek zou moeten werken.