Wie onzekerheid wil omzetten in vertrouwen in de toekomst, zal zowel op het sociaaleconomisch als op het cultureel-identiteitsthema moeten inzetten.

Filip Dewinter moet gedeelde gevoelens hebben: de voldoening dat zijn programma uitgevoerd wordt en de frustratie dat het zonder hem gebeurt.

Als de opmars van Nieuw Rechts iets toont, dan wel dat ons politieke landschap vandaag door en door globaal is. Tijd dat we ernaar handelen.

Een ontrafeling van hoe de ‘manosphere’, een online continent van mannenzaken, verstrengeld geraakte met Alt-right.

Er is een bijzondere coalitie ontstaan tussen diegenen die de klimaatverandering ontkennen en de extreemrechtse partij Zweden Democraten in de Riksdag.

Laten we de jonge en minder jonge mensen die mobiliseren tegen deze fascistoïde kereltjes nooit over dezelfde kam scheren.

De eerste en nadien meest verregaande acties van Schild & Vrienden waren allemaal gericht tegen ofwel links (meestal Comac) ofwel de vakbonden.

Links heeft zich verloren in het narcisme van de kleine culturele verschillen en is de klassenstrijd vergeten.

Er is geen sprake van algemene instorting als blauwdruk voor de ganse sociaaldemocratie.

Inhoudelijk is de stellingname van sp.a rond asiel en migratie vandaag min of meer doordacht. Toch lijkt de partij met de handrem te communiceren.

Kunnen we alstublieft voor een paar weken de grenzen opzetten, Theo? We beloven dat we onze menselijke grondstoffen nadien zelf opkuisen.

Het is volstrekt onduidelijk hoe de versnelde degressiviteit budgetneutraal kan worden doorgevoerd zonder het armoederisico te vergroten.

Onderlinge concurrentie en een gebrek aan transparante loonmechanismen zorgen voor veel frustratie bij de werknemers en komen de prestaties niet ten goede.

Madeleine Albright schreef een boek over fascisme, maar eigenlijk wil ze het ganse boek door over Donald Trump praten.

Economische rechtvaardigheid en verzet tegen de militaristische consensus hebben geen plaats in de Amerikaanse Democratische Partij zoals we die vandaag kennen.

Het boek kan worden gelezen als een oproep, ook aan de linkerzijde, dat het niet verkeerd is om te dromen van grote maatschappelijke verbeteringen.

De tegenstelling tussen identiteitspolitiek en klassenpolitiek is volgens Didier Eribon een valse tegenstelling.

Aan het einde van het boek vraagt zijn zieke papa hem of hij nog politiek bedrijft. Meer en meer is het antwoord: ‘Tu as raison, je crois qu’il faudrait une bonne révolution’.

Tien jaar na de ondergang van Lehman Brothers lijken beleidsmakers alleen de foute lessen te trekken uit het dramatische decennium dat zovelen zoveel gekost heeft.

Migratie is de electorale goudmijn van rechts. Het heeft geen belang bij oplossingen, want dat kost stemmen.