Woensdag 10 mei 2017. Na een lange nacht met Comac, de studentenbeweging van PVDA, wandel ik 's avonds laat van de campus van de Vrije Universiteit terug naar mijn kot. Enkele dagen voordien had Theo Francken een lezing willen geven aan de VUB, maar actievoerders verhinderden dat. Zelf had ik een alternatieve lezing tegen het hardvochtige beleid van Francken georganiseerd in samenwerking met andere progressieve organisaties en personen, waaronder mijn kotgenoot Yassine. Ik maak de voordeur van ons kotgebouw open met mijn sleutel en begeef me naar de verdieping waar Yassine en ik wonen. Even schrikken. Er hangt een poster op de deur met het opschrift 'Pas op hier waak ik' en een foto van Theo Francken erop. Daarnaast nog een tweede affiche met het cartoonfiguurtje Pepe the Frog afgebeeld als generaal Augusto Pinochet, dictator van Chili van 1973 tot 1990, en achter hem een helikopter waar iemand wordt uitgeduwd. 'Linkse ratten, rol uw matten' staat met stift over de afbeelding geschreven.

De affiches waren gericht naar mij en mijn kotgenoot. De weinig subtiele verwijzing naar de manier waarop Pinochet tijdens zijn schrikbewind opposanten deed verdwijnen, komt over als een doodsbedreiging. Zoiets komt hard aan. Dat iemand mijn kot binnendringt om mij te intimideren, gewoon omdat ik me durf uitspreken tegen het beleid en discours van een regeringslid, hoef ik niet te pikken. Ik maak een Facebookstatus om dit aan te klagen. Dat trekt de aandacht van niemand minder dan de nationale ondervoorzitter van Jong N-VA, Dylan Vandersnickt. De volgende dag plaatst hij een 'meme' onder mijn bericht waarin mijn verkrachting en de executie van mijn kotgenoot worden uitgebeeld. De daders zijn afgebeeld als Pepe the Frog, maar met een Arabisch uiterlijk. De prent ook nog een kikkerversie van Angela Merkel en talrijke foto's van solidariteitsacties met vluchtelingen. 'Refugees welcome. Cultural enrichment assured', schrijft hij erbij. Deze meme heeft uiteindelijk het nationale nieuws gehaald. Mijn video op de website van de VRT waarin ik uitleg dat ik klacht neerleg, werd ruim 200.000 keer bekeken.

Dit voorval was namelijk niet het eerste. In maart 2017 organiseerden Gentse studenten een mars voor mensenrechten en solidariteit naar aanleiding van de komst van Theo Francken naar de universiteit. Na het succes van die betoging, waarbij 300 studenten op straat kwamen, werden de Facebookpagina's van Comac, één van de trekkende organisaties achter de mars, bestookt door niet minder dan honderd Facebookprofielen die intimiderende en haatvolle berichten achterlieten. Ook hier zaten heel wat verwijzingen naar Pinochet tussen. Zo'n plotse vloedstroom aan haatberichten wordt een onlineraid genoemd, een bestorming of overval. Niet alleen de inhoud, maar het feit dat zoiets goed voorbereid en georkestreerd gebeurt, komt intimiderend over. De raid werd georganiseerd vanuit de geheime groep van Schild & Vrienden. Het trollen beperkte zich al snel niet meer tot Comac. Toen medewerkers van de UGent op Facebook opriepen om linkse feministische liedjes door te sturen, kregen zij opeens allemaal seksistische liedjes binnen. En de intimidaties beperkten zich dus al gauw niet meer tot de virtuele wereld. Reeds toen, in april 2017, stelde Comac een dossier op van al deze alarmerende praktijken en stuurde het naar de pers. Het dossier bevatte ook de namen van ruim twintig actieve leden van Schild & Vrienden die belangrijke functies bekleedden in de N-VA. Er werd niets mee gedaan.

Groepen als Schild & Vrienden proberen de grenzen van het politieke debat te verleggen. Hun ambitie is niet direct om politieke posten te bekleden, maar wel om bij een deel van de bevolking politieke ideeën te winnen die sinds de Tweede Wereldoorlog taboe zijn. Agressie en intimidatie van links is één van die ideeën. Zo verstoren ze stakingspiketten, dringen in het gebouw van ABVV in Gent binnen, plakken stickers met rechtse slogans op de rug van actievoerende syndicalisten… En telkens maken ze er foto's en filmpjes van om trots te delen op sociale media en aan te tonen dat ze links durven intimideren. Als het te ver gaat, dan verschuilen ze zich achter humor: 'het was maar om te lachen'.

Na de Pano-reportage weet Vlaanderen hoe ver Schild & Vrienden die grenzen zou willen opschuiven. Racisme, kolonialisme, vrouwenhaat, jodenhaat, homofobie, transfobie en het gebruiken van geweld worden intern verheerlijkt én beoefend. Toch kan het geen kwaad om stil te staan bij het feit dat de eerste en nadien ook de meest verregaande acties van Schild & Vrienden allemaal gericht waren tegen ofwel links (meestal Comac) ofwel de vakbonden. Voor wie een fundamenteel ongelijke, elitaire en extreem nationalistische samenleving nastreeft, worden de gelijkheidsstrijders namelijk automatisch hoofdvijand nummer één. Hun droom van een elitaire samenleving begint aan de universiteit. Volgens Nieuw Rechts is slechts een kleine elite voorbestemd om universitaire studies te volgen. Het is daarom ook geen toeval dat Dries Van Langenhove met alle nodige middelen (en leugens) in de Raad van Bestuur van de UGent wilde zetelen. En op welke organisatie stootte hij daar die opkwam voor een heel ander samenlevingsmodel, voor gelijkheid en emancipatie, voor solidariteit en respect voor mensenrechten, voor sociale, culturele en ecologische rechtvaardigheid? Juist ja, Comac.

Samenleving & Politiek, Jaargang 25, 2018, nr. 8 (oktober), pagina 34 tot 35

• extreemrechts
• universiteit
• Schild & Vrienden