universiteit

Wat zich in het 'gidsland' Nederland voor onze ogen voltrekt, is een dubbel anti-intellectualisme: één met ideologische én economische vertakkingen.

De Israëlische universiteiten zijn geen onafhankelijke kennisinstellingen, maar een belangrijke schakel in de zionistische machine en de daaruit voortvloeiende genocide.

Wetenschappers werken niet in volledig neutrale en steriele laboratoriumomstandigheden, maar maken zélf deel uit van een context die doordrenkt is met waarden, normen en politieke strijd.

Een scenario zoals dat in Hongarije, waarin genderstudies verboden worden met het argument dat het hier niet om ‘wetenschap’ maar om ‘ideologie’ zou gaan, wordt in Vlaanderen stilaan zeer reëel.

Zolang de deontologische sturing van onze universiteiten in de handen ligt van (vice)rectoren met een sterk economisch motief, kan er niets structureels verbeteren.

Hoger onderwijs als sluitende bedrijfsvoering: wat is daar in godsnaam progressief aan?

De unieke combinatie die de universiteit kenmerkt van feodale macht, versluierd onder liberale verhoudingen, vormt tot op vandaag de voedingsbodem voor grensoverschrijdend gedrag.

Diegenen die telkens de boutade 'We mogen niets meer zeggen' aanvoeren, doen dat doorgaans in radio en televisiestudio's.

Academische hunkering naar flexibiliteit, leidt tot precaire statuten.

De diversiteit in het economische denken vindt maar moeilijk een weg naar onze universiteiten.

De coronapandemie en bijhorende lockdown is niet voor iedereen gelijk in de academische wereld. Gender- en andere ongelijkheden dreigen alleen maar te vergroten.

De eerste en nadien meest verregaande acties van Schild & Vrienden waren allemaal gericht tegen ofwel links (meestal Comac) ofwel de vakbonden.

Ons sterkste argument tegen anti-wetenschappelijke aanvallers is dat we goede wetenschap bedrijven. Als we wat dat betreft niet streng zijn voor onszelf, ondergraven we onze positie.