Hoop schuilt in mensen die in het puin graven. In grenzen oversteken. In daadkrachtig vasthouden. In armen die willen opvangen. In handen die delen.
My heart's split in two
One half cries with Gaza.
And the other, gives thanks for what I have that they cry for.
(Suhaib Rumi)
Ik las deze woorden van de Canadese woordkunstenaar/dichter Suhaib Rumi voor het eerst in de Instagramfeed van een vriendin. En ze haakten zich vast aan de binnenkant van mijn hoofd. Ze gaven vorm aan het ongrijpbare gemoed waarmee ik al weken rondloop, verleenden woorden aan de krampachtige dans waarin ik op de tast mijn weg zoek. Ze porden me om de hoop die in deze mist even zoek leek niet los te laten.
Hoe hoop houden in tijden waarin op een zucht van hier mensen het opgegeven hebben om de lijken te tellen.
Hoe hoop vinden wanneer je op het grote en kleine scherm dag na dag verbijsterd toekijkt waartoe onze mensensoort op zijn lelijkst en verwoestbaarst in staat is.
Hoe hoop houden wanneer mensen als pionnetjes naar de andere kant van het spelbord gestuurd worden om ze vervolgens daar, exact daar, van het speelveld te vegen. Wanneer baby's gebombardeerd en kinderen omver geknald worden. Wanneer doden niet waardig genoeg gevonden worden voor een graf. Wanneer water, eten, elektriciteit, … schaarser zijn dan de overwinningen van Bram Tankink in het profpeloton (voor de niet-koersliefhebbers: die zijn dungezaaid).
Hoe hoop vinden wanneer de hypocrisie bij een hele stoet wereldleiders en beleidsmakers je als verstomd achterlaat. Twee maten, twee gewichten. All Animals Are Equal, but Some Are More Equal Than Others. Wanneer de mist je eigen zicht vertroebelt.
Hoe hoop vinden wanneer je merkt dat de gruwel ook jou verlamt. Je leest. Je slikt. Je kijkt. Je slaat de handen voor je ogen. Je deelt wat. Je geeft wat. Je schreeuwt wat. Je doet maar wat. En dendert daarna opnieuw verder in het razende ritme van de week.
Maar iets blijft zich vasthaken. Gelukkig.
Net in tijden waar het gitzwart wordt voor je ogen. Net dan is het zoeken naar hoop zo waardevol.
En zoals altijd schuilt er hoop. In de verbinding met anderen. Het besef dat je niet alleen bent. Het besef dat jij anderen kan laten voelen dat ze niet alleen zijn.
Hoop schuilt in je stem verheffen. Hoop schuilt in andere stemmen versterken.
Hoop schuilt in je stem verheffen. Hoop schuilt in andere stemmen versterken. Hoop schuilt in een podium geven, een ruimte inpalmen. In zij die verhalen optekenen, beelden delen, context geven. In het onbegrijpelijke proberen uit te leggen. In het onbevattelijke niet willen begrijpen. En telkens opnieuw proberen.
Hoop schuilt in zoeken en onderzoeken en boven spitten.
Hoop schuilt in namen noemen. En je niet langer neerleggen bij nummers.
Hoop schuilt in mensen die in het puin graven. In grenzen oversteken. In daadkrachtig vasthouden. In armen die willen opvangen. In handen die delen.
Hoop schuilt in hulp vragen. In troost zoeken. In schuifelende voeten en aarzelende vingertoppen.
Hoop schuilt in groots vertrouwen in verbeelding. En in kleine verwondering, tientallen keren per dag. In het ritme van onze ademhaling, in het verglijden van nacht in dag, telkens weer.
Hoop schuilt in dansen. In blijven bewegen. In wankelen, vallen, sukkelen, krabbelen. En blijven bewegen.
Hoop schuilt in zorgzaam zijn voor elkaar. Soms zichtbaar, nog vaker onzichtbaar – maar altijd tastbaar.
Hoop schuilt in de kleine verhalen, de betekenisvolle gebaren.
Hoop schuilt in dankbaar zijn in dit wankele leven. Schoonheid zien in dagelijkse dingen.
Hoop schuilt in niet wegkijken. In de gordijnen opendoen. Maar ook in je blik naar binnen durven richten.
Hoop schuilt in niet wegkijken. In de gordijnen opendoen. Maar ook in je blik naar binnen durven richten.
Hoop schuilt niet in de grootspraak, maar in zorgzame woorden.
Hoop schuilt in durven springen. Met de ogen dicht, en de armen wijd open. In erop vertrouwen dat iemand je opvangt.
Hoop schuilt in boosheid toelaten en mildheid verlangen. In luisteren. In het even niet meer weten. In woorden zoeken en zin geven. In rituelen en samenzijn. In zoeken naar betekenis. In liefde en verzet. Daar is hoop.
Hoop is onder ons.
Samenleving & Politiek, Jaargang 30, 2023, nr. 10 (december), pagina 24 tot 25
10 GOEDE DINGEN IN 2023
Abonneer je op Samenleving & Politiek
Het magazine verschijnt 10 keer per jaar; niet in juli en augustus.
Proefnummer? Factuur? Contacteer ons via
info@sampol.be
of op 09 267 35 31.
Het abonnementsgeld gaat jaarlijks automatisch van je rekening. Het abonnement kan je op elk moment opzeggen. Lees de
Algemene voorwaarden.
Je betaalt liever via overschrijving?
Abonneren kan ook uit het buitenland.
*Ontdek onze SamPol draagtas.