welvaartsstaat

Er zijn genoeg thema’s om straks een inhoudelijk sterk interprofessioneel akkoord 2025-2026 mee af te sluiten. Maar de kern van een akkoord is door overheidsinterventie uit het overleg weggesneden: een loonmarge die naam waardig.

Het compromis zit ingebakken in het dna van Vooruit en was altijd al een moeilijke oefening. Maar is het vandaag nog houdbaar?

Een welvarende samenleving mag zich niet tevredenstellen met een status quo van armoede. De Europese Pijler voor Sociale Rechten kan dienen als kompas.

Met Georges-Louis Bouchez géén duurdere winkelkar! Bouchez, beschermer van de arme burger, zou het echt?

Zwitsers onderzoek toont aan dat er naast een positief terwerkstellingseffect ook negatieve gevolgen zijn op vlak van armoede, partnerrelaties en gezondheid.

België is een soort van vehikel dat schots en scheef, met bijna vierkante banden over een hobbelige weg rijdt. Maar uiteindelijk gaat het toch vooruit.

Ik geloof niets van de doemberichten die zeggen dat België in de afgrond zal vallen.

De minimuminkomens volstaan meestal niet om menswaardig te leven. Wanneer een gezin een sociale woning kan huren, worden ze net toereikend.

Steeds meer gezinnen met een te laag inkomen uit werk ontvangen maandelijks voedselhulp. Voedselbanken fungeren vandaag niet langer als tijdelijke noodhulp.

Bijna 1 op de 10 Belgen voelt zich altijd of meestal eenzaam. Dat lijkt een individueel probleem, maar het voorkomen van sociaal isolement is een collectieve inspanning.

De sociale verzorgingsstaat is van onschatbare waarde om de nieuwe sociale en ecologische uitdagingen aan te kunnen, maar verbouwing is nodig.

Een rechtvaardige transitie financieren is systemisch, haalbaar en betaalbaar.

De Vlaamse regering koppelt sociale rechten steeds meer aan voorwaarden en legt de lat steeds hoger voor kwetsbare groepen om toegang te hebben tot bescherming.

Denk je écht dat Marie de meest getalenteerde persoon was om het nieuwe baasje van Samson te worden?

De sociale partners schuiven nog wel mee aan tafel, maar er wordt geknaagd aan de macht van het sociaal overleg en de macht(sverhoudingen) van de sociale partners.

Politiek rechts zou bovenop de kwestie van individuele verantwoordelijkheid graag nog een identiteitssausje gieten.

Het is niet wenselijk de kost voor een betere luchtkwaliteit door te schuiven naar individuele burgers.

Een leger van veelal freelancers en projectarbeiders dreigt tussen de mazen van de welvaartsstaat te vallen.

Veel mensen beschouwen de strijd tegen ongelijkheid als een ‘links’ thema, maar dat is het niet.

Onze welvaartsstaat schiet, ondanks al haar troeven, nog steeds tekort.