In 2016 werd de Britse Labour-politica neergestoken door een man met extreemrechtse sympathieën.

Of de stedelijke agenda van het Beleidsplan Ruimte Vlaanderen bijdroeg aan de opkomst van Vlaams Belang kunnen we niet hard maken. Maar de gelijkenissen zijn wel opvallend.

Ruimtelijke ordening werd herleid tot zoveel mogelijk vergunningen afleveren en achterpoortjes wijd openzetten, zodat de uitzondering weer de regel werd en wie geld heeft zijn gang kan gaan.

Het is geen uitgemaakte zaak dat er in de gewenste samenleving steden zullen zijn, laat staan steden zoals die er vandaag uitzien.

Ook mensen die op het einde van de maand de eindjes aan elkaar moeten knopen, moeten kunnen genieten van een meer klimaatbestendige samenleving.

De Vlaamse identiteit heeft zich aangesloten bij een nieuwe Europese identiteit die vertrekt vanuit suprematiedenken.

Iedereen in Vlaanderen moet opnieuw zekerheid krijgen voor de toekomst, in plaats van ons blind te staren op een lichtbak uit het verleden.

Wie in Vlaanderen zegt een ‘Zweedse’ regering te willen vormen, heeft met de naam hooguit een gimmick bedacht. De Zweedse vlag dekt de lading niet.

Een Nieuwe Linkse Partij van GroenLinks en PvdA zou de grootste partij van Nederland kunnen worden of toch op zijn minst meedoen om die strijd.

Terwijl veel linkse groeperingen uit de Koude Oorlog ter ziele gaan, ontstaan er nieuwe ‘big tent’-coalities die allerlei marxisten trachten te verenigen.

Als de nieuwe regeringen in ons land uit Duitsland één echte les mogen trekken is dat het Belgische model navolging verdient.

We staan voor de opdracht om waar gesneden is, opnieuw samen te brengen.

Voor Christine Berry en Joe Guinan is het aan de macht komen nog het ‘gemakkelijkste’ deel van de opdracht die Corbyn zich gesteld heeft. Het echte werk moet dan nog beginnen.

De kern van Pierre Serna’s spijkerharde betoog is dat het macronisme helemaal geen nieuwe of vernieuwende beweging is.

Hoeveel rijkdom is nog verantwoord? Ingrid Robeyns schrijft een zeer toegankelijke opstap naar een debat dat we tot hiertoe inderdaad misschien te weinig hebben gevoerd.

De verteller is Darren McGarvey, onder de naam ‘Loki’ ook bekend als rapper. Hij groeide op in een achtergestelde buurt in Glasgow.

Over de massamoord werd bericht als een schietpartij – als je het woord nonchalant uitspreekt, klinkt het als een vrolijk verjaardagsfeestje met te enthousiaste confettikanonnen.