Ik herinner me mijn jeugd in Gaza. Het was geen gewone jeugd, het zat vol met onaangename verrassingen. Ik begon net naar school te gaan toen ik Israëlische legerauto's zag die sommige hoofdstraten bewaakten. Ik probeerde die straten te vermijden en was soms te laat vanwege mijn angst om langs hun patrouilles te gaan. Ik verstopte me totdat ze uit het zicht verdwenen. Ik weet niet waarom ik op zevenjarige leeftijd zo bang was. Maar ik haatte hun geweren die op mijn gezicht gericht waren.

Ik was nog net geen zes jaar oud toen ze op klaarlichte dag ons huis binnenvielen voor doorzoekingen. Ze probeerden geld of goud te vinden, maar mijn moeder verstopte haar geld en goud tussen de lakens die ze achter de deur van de kamer legde. Ik verstopte me zoals gewoonlijk achter de deur, met mijn gezicht in die lakens geduwd, zodat ik hun geweren niet zou hoeven te zien. Dat was mijn jeugd in Gaza, een ongewone jeugd. Toen verdwenen die patrouilles van de straten en leefden we misschien een beetje in vrede, met wat vrijheid om te bewegen tussen de Palestijnse steden. Enkele familieleden die we jarenlang niet hadden gezien vanwege de beperkingen kwamen ons bezoeken. Palestijnen hielden van die vrede. We hielden ook van ons gloednieuwe vliegveld, ingehuldigd door president Clinton, maar...

Toen begon de Tweede Intifada. Ik zat nog maar pas op de middelbare school. Het geluid van bombardementen gromde door de lucht. Sinds dat moment tot nu leven we in een staat van paraatheid, in afwachting van wanneer onze dood zal komen.

Ik ging naar de universiteit, maar de situatie verbeterde niet. We leefden nog steeds met die dagelijkse angst. Ondanks dit alles raakte ik nooit gewend aan het zien van bloed of aan de verminkingen die deze aanvallen in ons achterlieten voordat ze fysieke sporen op ons lichaam achterlieten. We moesten omgaan met meerdere psychische trauma's door ons te concentreren op studie en excellentie, omdat dat de enige uitweg was voor de nieuwe generatie. Er waren geen andere opties beschikbaar.

Ik was een dromerig schoolmeisje dat van reizen hield, maar kreeg geen enkele kans om Palestijnse steden aan de andere kant te bezoeken.

Ik was een dromerig schoolmeisje dat van reizen hield, maar ik kreeg geen enkele kans om Palestijnse steden aan de andere kant te bezoeken. Ik raakte gewend aan het gevoel van ontbering. Ik blijf dromen van een bezoek aan Haifa, Akko, Jeruzalem en Jericho. Maar als Palestijnse met de Belgische nationaliteit word ik nog steeds belet om daarheen te gaan, terwijl iemand anders zonder Palestijnse wortels vrij door mijn land kan reizen. Dit is de vrijheid van de mensheid nu.

Tijdens mijn laatste jaar op de universiteit, terwijl ik me voorbereidde op mijn eindexamens, ging ik met mijn zus naar een medische kliniek. Op de terugweg was er een zware explosie die overal in de regio te horen was. Auto's begonnen te racen en er was geschreeuw op straat, rook en vuur verspreidden zich in de lucht. We vonden geen taxi om ons mee te nemen, dus moesten we te voet terug, terwijl we wisten dat dit een bombardement was dat op verschillende locaties tegelijk plaatsvond in de hele regio. Dag na dag werden de bombardementen en aanvallen intenser. Ik was ver van huis, in het midden van Gaza, en kon niet terug vanwege de afgesloten wegen. Dus vluchtte ik naar het centrum van de regio, zonder familie of vrienden. Ik verbleef in scholen van de VN, die ook niet gespaard bleven van bombardementen.

Ik voelde me in de steek gelaten door deze wereld, voelde me zwak en machteloos omdat deze wereld deze wreedheid niet begrijpt, omdat ze leven in een veilig land. De vijand werd brutaler en wreder in de nacht. Als ik even sliep, was het eerste wat ik deed toen ik wakker werd, voelen of al m'n ledematen er nog waren.

Als ik even sliep, was het eerste wat ik deed toen ik wakker werd, voelen of al m'n ledematen er nog waren.

Ik ontsnapte op wonderbaarlijke wijze aan deze oorlog, omdat ik twee keer heel dicht bij de dood was geweest. Op dat moment besloot ik om te leven. Ik verdien het om te leven, ik wil niet sterven als een nummer. Ik was gelukkig omdat ik, weg van de angst, naar een veilig land kon vluchten, maar ik ben de geluiden van tanks en bombardementen nog niet vergeten, zelfs tot op de dag van vandaag vervullen vliegtuiggeluiden me met doodsangst. Wat betreft het geluid van vuurwerk, het is een angstaanjagende film; ik moet doen alsof het iets vreugdevols is bij het verwelkomen van een nieuw jaar.

Ik leef al tien jaar veilig, maar telkens als er een aanval plaatsvond, leefde ik in angst om mijn familie en vrienden. Voor mij is de pijn dat ik mijn moeder niet kon zien tijdens haar ziekte, tot aan haar dood. Ik moet de rest van mijn leven met dit verlies leven, omdat ik nog steeds niet kan accepteren dat ik haar, door de bezetting, door de beperking op onze bewegingsvrijheid, zelfs niet kon bezoeken.

Ik was van plan om met mijn man en dochter naar Gaza te gaan het einde van dit jaar, of komende lente, om zo mijn familie – na elkaar tien jaar gemist te hebben – te bezoeken. Omdat mijn dochter het recht heeft om haar grootvader te leren kennen, en de familie van haar moeder. De slachtingen die nu plaatsvinden, hebben me doen beseffen dat het gevoel van veiligheid dat ik had, niet echt was.

Ik voel me egoïstisch omdat ik God duizend keer bedankte dat ik niet ben gegaan en dat mijn dochter geen geweld heeft meegemaakt, en geen emotionele trauma's heeft opgelopen. Maar ik ben niet gelukkig. Ik moet mijn dagelijkse leven voortzetten, wetende dat mijn familie mogelijk door de volgende bom getroffen wordt.

Als de Gazanen ontsnappen aan de dood, hoe zullen ze dan het trauma overleven?

Neem het van me aan dat ik veel heb verloren tijdens het huidige conflict daar. Wat in Gaza gebeurt, is ongelofelijk. Het gaat het vermogen van mensen te boven. Als de Gazanen ontsnappen aan de dood, hoe zullen ze dan het trauma overleven?

Ja, ik heb mijn schoolvriendin verloren; zij en haar hele familie en hun kinderen zijn omgekomen. Een Gazaans schrijver die ik kende van culturele activiteiten, is vermoord aan de kust. De zoon van de buren is verdwenen uit deze wereld. Een moeder die na acht lange jaren van proberen zwanger worden, kreeg eindelijk een meisje. Dat meisje, nog geen twee jaar oud, verloor haar been. Europese kinderen zijn niet meer waard dan de kinderen in Gaza. Elk kind is gelijk.

Mijn leven is hier in België, maar mijn hart kan het niet meer aan. Ik geloof niet meer in internationaal recht, menselijke vrijheid en universele waarden. Deze wereld heeft ons bedrogen en we hebben het geloofd. Er is geen gerechtigheid op deze aarde.

Samenleving & Politiek, Jaargang 30, 2023, nr. 10 (december), pagina 28 tot 30

• oorlog
• Israël
• Gaza

OORLOG IN GAZA