Samenleving & Poëzie

In het weiland waarin je slaapt verwijl je niet lang genoeg om oude dromen op te rakelen, een ouder lied

stilstaan is niet achteruitgaan het is standhouden ik ben gewoon iemand als ze me weghalen

nee, het lag niet aan de arbeid en evenmin aan strijd maar het voldeed niet iets voldeed niet (ik voldeed niet, jij voldeed niet)

We houden de winter aan de deur. De mannetjes zijn buiten gebleven. We houden haar warm

Niet tijdens een donkere nacht maar bij hard en helder daglicht werd ons ontstolen alles wat wij zo zelfgenoegzaam als verworven hadden beschouwd.

Ik wil me niet verslikken in de beat van koolstofdioxide, de grafmuziek van de betonmixer. Mijn longen zijn al zo grijsgedraaid.

ze willen de mensdwaasheid redden hangen rond op gratis wwwifi in koffiehuizen en drinken cappuccino in tijden van politieke polarisatie, sars-cov-2 in wuhan, burgeroorlog in syrië en jemen, burkina faso en hommeles

In de Kamer neemt Hij zijn intrek, telt zijn stemmen. Een nieuwe wind waait langs de gesloten deuren van de Begijnhofkerk.

wat is een samenleving als jij niet en ik wel wat is een samenleving zonder jou, op zichzelf

li geeft een vijf sterren review op google maps aan onze verlaten bowlingbaan die heden dienst doet als huis van hygiëne waar mensen als grote erratische blokken zich kunnen verfrissen een maaltijd krijgen hun eigen was doen (2kg) en gratis gebruik maken van de wifi. ‘Een echte aanrader voor wie dakloos is.’ *****

'Bedden,' zegt men, 'het is een kwestie van bedden, net als toen.' 'Afstand,' oppert men, 'zeker afstand!' En dat wij weerom in bedekte termen moeten spreken, verzuimen wat wij nonchalant hebben verleerd: onze lippen nimmer zomaar op nieuwe lippen

Ik heb geen kunst in mij. Ik heb geen ingrediënten voor kunst in mij. En jij, heb jij nog kunst in je?

Het spijt me dat je lijdt Het spijt me dat je opgroeide in een kamer vol kooien met vogels En dat je moeder geen wroeging had toen je tsjilpend werd gevonden

Gisteren nog gestruikeld in aangeschoten hoofd, de vleermuizen wierpen doelloos naar het duister.

Een strand bezaaid met zwemvesten aangemeerde mensenlevens

Loop je weleens op straat met een bord waarop 'de keizer is naakt' staat geschreven?

Dreef door de eerste tellen van de dag waarin het lijf gewichtloos is. Stond op toen de zwaarte kwam. Werd droevig van zwerfafval. Liet evengoed liggen.

aan de oevers van de Seine zetten vluchtelingen tenten op terwijl de president (white, caucasian, male) zijn hondjes uitlaat

De ongebreidelde expansiedrift werd van bovenaf gestuurd door die in toom te houden. Hier kwam het kader in beeld. Door de driften te contextualiseren ontstonden er betekenisvolle verschuivingen binnen de afwezige betekenissen in onze levens

je moet vandaag nogal op je woorden letten je moet wat

Dicht, dicht bij de mens nog, weidde zijn taal kudden van woorden.

de gevolgen van het kappen komen nu pas echt binnen bij je _out of the clearings the commodities_ _can then come gushing_ lees je hoeveel is er niet geïntroduceerd

Voet op pedaal en de splash en de crash en simsalabim tot alles in staat met de wortel, de stok om het bekken te slaan en te strelen.

Alles is nu beter. Het brood, de mensen, de diverse industrieën. De lijnen ertussen. En de regels.

Dit gedicht zal je leven niet veranderen het zal geen massa, geen poolkap, geen kapmes geen messias op andere gedachten brengen.

dit woord is een mens het wordt omgeven door andere samen vormen ze een zin

Ik denk: magie bestaat niet, en toch trek ik mijn T-shirt vandaag anders aan, voel hoe onzichtbare handen de stof rond mijn lichaam vouwen, een verhaal in braille in de naden naaiden.

het is laat en de sisklank snijdt de vrouw de pas

Voor Jozef Deleu kunnen politici ook terecht bij de poëzie, niet alleen als bron van schoonheid, maar als aangever van ideeën over leven en toekomst. "Dichters zijn aandragers van ideeën en dromen, onontbeerlijk voor de toekomst."

we kennen allemaal wel iemand van juiste vragen een paragraaf op wandel

Hoor, hoor, ze zijn weer daar, de kwaakfestijnen, de brede smoelen, groen en bruin en nat, de nachtbrakers die door het donker dreinen,

Cultuur heeft historisch een belangrijke rol gespeeld voor de sociaaldemocratie. Want wanneer een sociaaldemocraat spreekt over de sociale zekerheid en de gezondheid, heeft die het niet alleen over de lichamelijke maar ook de mentale en culturele gezondheid van iedereen.

Zes mannen zitten opgewonden naast elkaar, ze dragen allemaal hetzelfde pak, dezelfde das, er zijn meer tinten donkerblauw dan je zou denken.

Onzichtbaarheid. Dan lijkt je ruggengraat een lichtzwaard zoals een noodlamp in je aanspringend.

Mijn heere Frère, o zegt, toen uwe moeder, de poortieres, u wiegde op haren schoot, voorzag zij wel dat ge eens uw' armen broeder, den werkmanszoon, verachten zoudt zoo snood?

Dan hadden de mannen gezeid tot de vrouwen: 'We zullen heen gaan: slobbig is het water, en het brood verzuurd.'

het gebeurt zo: een algoritme laat de avond vallen over huizen ongedeerd iemand zweeft als de maan boven een ziekenhuis ergens in een verstedelijkt dorp waar peuters tot laat in de wachtzaal spelen: ze zijn gezond, hebben vroeg geïnvesteerd in Bitcoin

een kerstboom op de dool een hond, ooit wolf de maan trekt weg uit de stad het papier herinnert zich het bos kraaien vermoeden een verband

ik heb de heer minister gezien in het bos hij was er hout aan het sprokkelen voor het vuur van zijn ambitie

Zij kwamen hem wekken te middernacht. - Hij ademt zoo kalm en hij slaapt zoo zacht.

Op het mediaplein, waar men zegt dat dichters influencers, ja BV’s, BN’ners moeten zijn en weekendkranten moeten vullen, heeft niemand ooit van Bea gehoord.

ik word wakker en denk wie ben ik en ben een kraai op een vierkant of zeshoekig veld hip ik de hoeken af

Het zijn buitenissige tijden. Ik, man, zing een vrouw toe, zij glimlacht om mijn liefdesbetuiging, zegt niets – en wenkbrauwen worden gefronst.

Je hebt me gezegd: ‘Mijn zoon is gevallen, - jij hebt hem niet gekend, zijn voorhoofd niet, of zijn lippen niet of zijn handen; geen van allen die nu naast mij zijn, hebben hem gekend, maar enkel wààr mijn zoon is gevallen, - op het veld van eer.

De wereld slaapt. In schand'ge banden ligt 't menschelijk geslacht verdraaid. O Dichters! doet het vuur weer branden, eer 't laatste vonkje is uitgewaaid.