Antwerpen. Je kent de stad van de rivaliteit tussen Beerschot en Antwerp. Van de grootse plannen van Fernand Huts met de Boerentoren. Of van de steekpartijen van de laatste weken …

Voor mij is het de plek waar ik opgroeide. Waar ik al voetballend op het pleintje de beste levenslessen meekreeg. De plek waar ik me thuis voel. Maar op datzelfde pleintje wordt vandaag openlijk gedeald. Waar vroeger woorden botsten, worden nu messen getrokken. En die drama’s hakken erin. Bij mij. Bij mijn buren. Bij heel ’t Stad.

En toch … ik weiger de hoop te verliezen. Want Antwerpen is zoveel meer dan voetbal, mediageile miljonairs of dodelijk geweld.

Voor mij is Antwerpen ook de stad van jeugdwerkers die elke dag het beste van zichzelf geven.

Voor mij is Antwerpen ook de stad van jeugdwerkers die elke dag het beste van zichzelf geven. Het is de stad van Ahmed. Nu ja, als je uit Borgerhout komt, ken je hem ongetwijfeld als Bamzuka. Bamzuka begeleidt jongeren als jeugdwerker. Jongeren die vaak uit benarde situaties komen. Die opgroeien in moeilijke – soms zelfs uitzichtloze – omstandigheden. Maar waar anderen hen afschrijven, geeft Bamzuka hen niet op. Voor sommige politici kan Bamzuka geen echte Antwerpenaar zijn. Ik daarentegen? Ik ken niemand Antwerpser dan hem. Want hij kiest elke dag actief voor de hoop, ondanks alles. Er is niks Antwerpser dan dat.

Het is ook de stad van leerkrachten die nooit opgeven. Die echt in de vuurlinie staan. Die soms antwoorden moeten formuleren op de complexe vraagstukken die onze stad kent. Want eerlijk? Het is soms een uitdaging om in de miserie sprankeltjes hoop te zien. Want ga er maar eens aan staan: de ontvlambare cocktail van (verdoken) armoede, onbegrip en gebrek aan perspectief. Dat vraagt een geduld waar je alleen maar bewondering voor kan hebben. Het is de stad van leerkrachten zoals Frederik. Mijn klastitularis uit het zesde middelbaar. Frederik, voor altijd meneer Bosmans, begreep mij. Hij keek door mijn vreemde naam heen en zag talent. Ik en vele andere leerlingen met mij hebben veel aan hem te danken. Niet in het minst: perspectief en hoop voor onze toekomst. Raad twee keer waar Frederik woont en werkt: Antwerpen, downtown Borgerhout.

Of je nu een mes trekt of als politicus ons uit elkaar wil spelen: wij laten elkaar nooit los.

Het is de stad waar getroffen buurtbewoners, na de laatste tragedies, samenkwamen om elkaar vast te pakken en te troosten. En of je nu een mes trekt of als politicus ons uit elkaar wil spelen: wij laten elkaar nooit los. Want tegen onze samenhorigheid is geen mes, polarisatie of haatspraak opgewassen. Samenhorigheid ongeacht afkomst, religie of inkomen: Allemaal Antwerpenaar.

En weet je? Dáár zit de kracht van onze stad. Dáár zit onze hoop. Onze brandstof.

Voor Bamzuka, voor Frederik, voor de inwoners van mijn wijk. Want allemaal willen we hetzelfde: een Antwerpen waar elk kind zorgeloos en veilig kan opgroeien. Waar de oudjes uit de buurt zich thuis voelen. Waar mijn neefje van 6 al voetballend dezelfde levenslessen als ik kan meekrijgen. Ja, er wordt gedeald, er worden granaten gegooid en ja er worden mensen neergestoken. Maar een Antwerpenaar laat zijn hoop nooit volledig afnemen.

Het is aan de politiek, aan ons, om de hoop opnieuw te laten groeien. In politieke taal? Dat betekent: investeren.

En het is aan de politiek, aan ons, om die hoop opnieuw te laten groeien. Sterker te maken. Zeker wanneer je stad kampt met zware uitdagingen. In politieke taal? Dat betekent: investeren. In die jeugdwerkers, in onze wijken, in de publieke ruimte. En ja, ook in veiligheid. Niet in gepantserde robocops, maar in nabije wijkagenten die de mensen uit de buurt kennen en onze buurtbewoners vertrouwen inboezemen.

Vandaag is mijn stad verdrietig, bang en boos. Maar ik zie ook hoe mensen de rangen sluiten. Hoe er zoveel schone dingen gebeuren. En dat geeft hoop. Hoop voor ’t Stad.

• Antwerpen
• Borgerhout
• politie
• geweld