Als jonge vader wil ik het beste voor mijn kinderen. Wie niet? Een goed leven, een toffe job, een fijn gezin. Ervoor zorgen dat ze hun dromen en idealen kunnen najagen. Dat is wat ik voor ogen heb voor die twee kleine kapoentjes. Maar dan verscheen het laatste syntheserapport van het IPCC, het klimaatpanel van de Verenigde Naties. Tja, dan val je toch van je stoel.

Deze generatie is de laatste generatie die in staat is om een klimaatramp te vermijden. Als we dat niet doen, dan zullen onze kinderen de gevolgen ondergaan. Goed, in dat syntheserapport staat inhoudelijk niets nieuws. Maar er staat wél in dat we NU, niet morgen of overmorgen, maar NU, moeten ageren. We hebben ongeveer nog tot 2030 om de uitstoot van broeikasgassen te halveren. En de rijkere landen moeten nog een versnelling hoger trappen, aangezien ze relatief meer uitstoten. En om er een schepje bovenop te doen: onze uitstoot piekte vorig jaar. Ze neemt niet af. Integendeel.

Dit gaat over solidariteit. Wereldwijd. Solidariteit met de generatie die na ons komt, solidariteit met onze toekomst, solidair met het leven dat nog moet beginnen. Daar kunnen en mogen we niet blind voor zijn. Veel mensen liggen hier wakker van. En terecht. Het IPCC publiceerde een grafiek waarmee ze het klimaat weergeven dat je zal ervaren gebaseerd op leeftijd.

De toekomst van mijn kinderen (geboren rond 2020) is momenteel nog gehypothekeerd door een nog sterkere opwarming.

Die grafiek toont hoe deze en toekomstige generaties de klimaatverandering zullen ervaren. Ik ben geboren in 1987 en heb nu al een hogere temperatuurstijging meegemaakt dan mijn ouders op dat moment in hun leven. De toekomst van mijn kinderen (geboren rond 2020) is momenteel nog gehypothekeerd door een nog sterkere opwarming. De omvang van die verandering zal dus grotendeels afhangen van de maatregelen (of het uitblijven daarvan) die we treffen binnen dit en 10 jaar.

Maar, we gaan niet liggen kniezen. We zijn in staat om een ergere klimaatcatastrofe af te wenden. Yes, we can! Wir schaffen das! We hebben de kennis, de inzichten en de hefbomen in handen om het ergste af te wenden. Zo hebben de keuzes in dit decennium de komende duizenden jaren nog impact, stelt het IPCC. Het is NU dat we de toekomst bepalen.

De vraag stelt zich: wat voor toekomst willen we voor hen? Ik zou zeggen, als hoopvolle idealist, eentje die duurzaam is, een kwaliteitsvol leven kan bieden, inzet op biodiversiteit en leefbaarheid, en sociale rechtvaardigheid hoog in het vaandel draagt. Niet voor ons, niet voor onze ouders, maar voor onze kinderen. Tijd dus om de juiste keuzes te maken en te verhinderen dat deze klimaatcrisis hun toekomst zal vertroebelen. Laat ons dus lekker solidair zijn met hun toekomst.

Samenleving & Politiek, Jaargang 30, 2023, nr. 4 (april), pagina 80