Ik heb altijd connectie gevoeld met ouderen van dagen, en kan intens genieten van ontmoetingen met leeftijdsrijke exemplaren. De gesprekken zijn vaak gefundeerd, beargumenteerd, verdiepend en volks, met een fijn gevoel voor humor en zelfrelativering. Vaak steunend op de ervaring om met weinig woorden veel te zeggen. Het wollige gebruik van metaforen, zoals de spreuken op een bond-zonder-naam kalender, neem ik er graag bij. Van dat soort gesprekken kan ik genieten. Geestig en to the point. Heerlijk!

Volgens mijn Zuid-Afrikaanse muzikanten ligt die sympathie voor gevestigden aan mijn 'oude ziel'. Ook met mijn beide grootvaders had ik een spirituele band. Enerzijds met Remi Sioen uit Dadizele – de man met de 3 muzieknoten in zijn naam – als 'meester' in lagere school en met een grote liefde voor muziek. En anderzijds, langs moeders kant, met Opa Fons, de ex-burgemeester van Oppuurs bij Sint-Amands die me als oudste van 18 kleinkinderen ook aansprak als verantwoordelijke van de nakomelingen. Bij mijn bezoekjes polste hij dan ook telkens op onnavolgbare wijze naar de voortgang van mijn muziekcarrière met de vraag: 'Hoe staan de zaken?'. Lekker duidelijk, vanuit een bezorgdheid en zonder omwegen. Als schouderklopje.

Vanuit mijn functie als coördinator van Gents Kunstenoverleg kom ik de laatste tijd in contact met heel wat 'wijzen'. Zowel binnen de cultuursector als binnen de stadsdiensten en -departementen als met gepensioneerde politici met een hart voor cultuur. Met een éclairke in de hand, ga ik dan op de koffie, leergiering hopend op nieuwe inzichten via oude en tegelijk frisse ideeën, en dankbaar voor nieuwe suggesties en bedenkingen, geserveerd op een bedje van gezelligheid en met talloze verhalen en menig anekdote als toetje. Keuvelen met passie als was het een gangen menu.

Maar soms, op dat pad van experiëntie, komen mij ook verhalen van treurnis tegemoet. Zo was ik onlangs sterk onder de indruk van een gesprek met een gepensioneerde directrice, die vertelde dat ze, na al die jaren werkzaam bij de Stad, nergens meer bij betrokken of voor gevraagd wordt. Geen jaarlijks overleg, geen (personeels)feest, geen kennisdelingsmomenten, ... En dat werd deze week nogmaals bevestigd door een mannelijke directeur die zich – zelfs nog voor zijn afzwaaien, in zicht van de eindstreep – meer en meer genegeerd voelt, door minder en minder betrokken te worden bij de grote vragen over de toekomst van het stadsapparaat.

Daar zit ik dan. Verstomd met een éclairke in mijn mond. Another Old One Bites the Dust. Uitgerangeerd. Hoe kan het dat iemand met zoveel ervaring niet meer betrokken wordt? Zijn we daar dan zo laks in? Gooien we dan echt zoveel expertise en zo'n groot netwerk en adressenboekje de prullenbak in? Zou het niet eerzaam zijn om volgens het principe van 'upcycling' in een circulaire economie ook 'kennis op rust' een nieuw en beter leven te laten leiden? Nazorg op dat vlak is toch pure winst?

Waarom zouden we allemaal 'from scratch' moeten beginnen, als zoveel wijsheid voor het grijpen ligt?

Waarom zouden we allemaal 'from scratch' moeten beginnen, als zoveel wijsheid voor het grijpen ligt? Gaan we dan echt over tot de orde van de eerste werkdag zonder enige vorm van empathie voor die gigantische opgebouwde kennis in het verleden? Misschien duurt het maanden of zelfs jaren om dezelfde inzichten te verwerven. Waarom kan een nieuwe werknemer niet, zonder verplichting maar met enige aandrang, op de koffie met zij die gepokt en gemazeld zijn? Met gratis en vrijblijvend vele suggesties als cadeau bij een eerste werkdag. In ruil voor een simpel éclairke?

Die vraag zet me aan het denken om ook bij ons Gents Kunstenoverleg over te gaan tot een nieuwe werkgroep: 'Werkgroep Pensioen'. Uit respect voor zij die het kunnen weten. Als een remedie voor het 'zwarte gat' bij de ene, en een boost voor de leergierigheid en het enthousiasme van de andere. Een buddy-systeem. Geven en nemen, en goed voor koffiezaken en bakkers. Inschrijven kan op sioen@gentskunstenoverleg.be .

• column
• pensioenen
• werknemers