Het is zo mooi om te zien hoe een vader bezorgd is om zijn kinderen. Uiteraard is de ene vader de andere niet, bovendien is het vaderschap een voortdurend proces. Zelf heb ik geen kinderen, samen met mijn partner heb ik deze wens geparkeerd. Ik heb wel een relatie met een vader, meer nog met twee vaders: mijn biologische vader en mijn burgervader. Frappant dat ik beide vaders verlaat. Op mijn 20ste verliet ik het ouderlijk huis. En nu, op mijn 35ste, verlaat ik Antwerpen, mijn geboortedorp – excuus – geboortestad.

Het gaat recht naar de reden van mijn verhuis. Antwerpen kan zeer zeker een stad zijn, op voorwaarde dat de verschillende culturen er samenkomen en op voorwaarde dat de eerste zorg van het stadsbestuur de dynamiek tussen zijn bevolking is. Vandaag is Antwerpen goed op weg om een groot uitgevallen dorp te worden, bevolkt door mensen die veel geld kunnen betalen voor een nieuwbouw gebouwd door ra ra ra. Maar genoeg daarover, want het zou me te ver leiden om deze hebzucht verder te omschrijven.

Net zoals bij mijn eigen vader beslis ik om mijn burgervader te verlaten. Ik verhuis naar andere oorden, naar een eiland dat ondanks het vele werk op de plank een gezondere dosis stedelijkheid kent. Die burgervader van me, zijn liefde is toxisch en gedateerd, niet meer van deze tijd. Hij bespeelt de massa door kritiek te geven maar zelf geen kritiek te aanvaarden. Door de jaren heen is hij ontegensprekelijk veranderd: zijn vrolijke slimste-mens-charisma is getransformeerd tot een hongerig, chagrijnig narcisme. Hij voert oorlog tegen zichzelf en is vastbesloten ons land mee ten onder te laten gaan. Hij niet gelukkig, niemand gelukkig.

Vader, vandaag waarschuwt u ons dat de situatie in Palestina naar hier gaat overwaaien. Wees toch een goede vader en geef uw bevolking ruimte om te rouwen, om te roepen! Tegen onrecht! Laat hen samenkomen en samen hun geloof aansterken. Daar is ontzettend nood aan, want niemand van ons – ook ik niet – heeft ooit vrede gekend in dat deel van de wereld.

Niemand van ons – ook ik niet – heeft ooit vrede gekend in dat deel van de wereld.

Vader, jammer genoeg stookt u de bevolking op. U zegt dat wij gevaarlijk zijn en zullen terugvechten. Er valt niets te vechten, er rest ons enkel wanhoop en verdriet. De strijd wordt niet op gelijke voet geleverd. U weet verdomd goed dat de bezetting van Palestina een beladen kwestie is. U bent geen echte man, vader. U komt niet op voor de zwakkeren in deze samenleving. Integendeel, u sluit zich aan bij de meerderheid! Niet in aantallen, maar in cijfers. Israël is kapitaal en kapitaal is macht.

Vader, wat is het toch met macht? Vrije wil die op hol geslagen is door hebzucht, hoogmoed en egoïsme. Ik las onlangs, vader, dat de laatste twee noordelijke witte neushoorns in leven zijn, twee wijfjes die symbool staan voor de verwoestende aanwezigheid van de mens op aarde. Wat moet ik mijn neefje op zijn 18de zeggen wanneer hij me vraagt hoe neushoorns waren? Ze lijken hetzelfde lot als de dinosaurussen beschoren. Ze zullen uitsterven. Begrijp me niet verkeerd. Ik wens u niets slechts toe. Maar stop met stoken. Dan zullen er geen omgegooide auto's op straat liggen, evenmin mensen die moord en brand roepen.

Vader, uw cynisme is gevaarlijk! Een basisingrediënt voor uw humor, maar nefast voor uw beleid. Ik heb de hel gezien, vader, en ik heb zelf best donkere humor, maar cynisme in het dagelijks leven, als rode draad in uw beleid, vergiftigt onze geesten. Het maakt ons bang, het brengt ons terug naar een tijd waarin we bessen plukten en voortdurend in vluchtmodus verkeerden. Er zijn geen mensen die achter ons geld aan zitten, er zijn geen drugsdeals die de straat gevaarlijk maken, er zijn geen bevolkingsgroepen die zich organiseren tegen de stad. Er is enkel u, u die de bevolking aanmoedigt om de ander te wantrouwen. U die de Vlamingen blijft motiveren om zich tegen België te verzetten. U die een gesprek voert als een dragqueen die de ene oneliner na de andere lanceert, gewoon omdat die rad van tong is, met de nodige gelaatsuitdrukkingen die uw ongenoegen en labeur illustreren.

U moedigt de bevolking aan om de ander te wantrouwen.

Vader, we beseffen niet half hoeveel macht u heeft. Ook ik denk bij het schrijven van deze tekst: 'wat als u een hele lange arm heeft?'. Maar dan bedenk ik dat u niet anders bent dan alle anderen. Ik vraag me af of u hetzelfde eindtraject zal lopen als mijn eigen vader op het moment dat u de dood in de ogen kijkt. Een versnelde bewustwording, de welbekende film van uw leven. Ben ik goed geweest? Waarom kom je me bezoeken? Hoeveel invloed heb ik op mensen gehad en wat laat ik hen na?

Vader, stop met stoken, het is al warm genoeg! U en uw volgelingen zijn de aanstokers van een wereld die in brand staat. Het doet goede mensen vluchten van een plek waar de hel op een gezellig theekransje lijkt. Diezelfde mensen die u en uw volgelingen niet willen in dit land. Jullie dwingen hen te vluchten! Omdat hebzucht, hoogmoed en egoïsme zegevieren!

Vader, stop met stoken en wees een vader voor al uw kinderen.

• column
• Antwerpen
• Bart De Wever
• Palestina