Het was met een bang hart dat ik op maandagochtend 27 mei mijn achtjarige zoon vertelde over de verkiezingen.

Vergeet de journalistieke en politieke vuurproeven die ik eerder moest doorstaan. Aan de keukentafel, dáár was het moeilijk. Echt heftig om aan mijn eigen kind uit te leggen dat sommige ‘winnaars’ helemaal geen fan zijn van mensen met een ander kleurtje of andere achtergrond. Kinderen, zoals mijn zoon, wiens grootouders in de jaren 1970 met open armen werden ontvangen in Vlaanderen als gastarbeider uit Marokko. Of, recenter, mensen die de oorlog in het Midden-Oosten ontvluchtten op zoek naar een beter leven.

Het gesprek begon moeilijk. Ik wikte en woog mijn woorden. Maar algauw putte ik (en hopelijk ook mijn zoon) heel wat hoop uit het gesprek. Het herinnerde me eraan dat mijn bezorgdheid dé reden was waarom ik mij politiek ging engageren. Omdat ik geloof dat het anders kan. Omdat ik niet van plan ben om angst, haat en wanhoop te laten regeren over de toekomst van mijn kinderen. De toekomst, onze toekomst verdient een ambitieus en hoopvol verhaal: we zijn allemaal van belang!

'Wat mag ik hopen?' Het is meer dan een filosofische vraag. We staan voor enorme uitdagingen, en ik hoor heel vaak de vraag: mogen we nog hoopvol zijn, mogen we nog optimistisch zijn? Ik wil 'optimisme is onze morele plicht' overstijgen, overtreffen met actie. Want politici (maar ook vele anderen) kunnen de hoop concreet gestalte geven.

Ik ben vandaag hoopvoller en strijdvaardiger dan ooit in mijn engagement. Hoop wortelt diep en groeit op vele plaatsen. Toch is het van belang haar te koesteren en kweken en voeden, aan de keukentafel en elders.

In steden en gemeenten worden globale uitdagingen zichtbaar. Statistieken krijgen hier een gezicht en een naam. Vluchtelingen, mensen in armoede of werklozen zijn hier buren en klasgenoten. Daarom is de stad of gemeente ook de plaats waar vaak antwoorden ontstaan.

Het is in de gemeente en in de stad waar burgers en middenveldorganisaties zich verenigen in internationale solidariteit, zich ontfermen over elkaar. Waar in dialoog wordt gegaan over wereldvrede en er echt aan wordt gewerkt: van duurzame ontwikkelingsdoelen in het Vredeshuis tot Gentse ondernemers die in de bres springen voor eerlijke mode. Dit laatste gaat voor alle duidelijkheid niet over korte broeken op de gemeenteraad, maar over streven naar een ecologisch bewuste mode-industrie en naar correcte arbeidsvoorwaarden voor textielarbeid(st)ers in het Zuiden.

Eerlijk textiel in het stadhuis, korteketenvoeding voor onze kinderen in de Gentse scholen, een verantwoord aankoopbeleid voor materialen uit het buitenland, mensenrechtenclausules in aanbestedingen: met zo’n beleid maken besturen lokaal het verschil in globale uitdagingen.

Ver weg van fake news op Twitter en gesponsorde politieke Facebookberichten, zijn er heel wat beleidsmakers die met hun beide voeten op de grond blijven staan. Politici die het mensenrechtenkader wél steevast verdedigen, dag in dag uit. Die doen waarvoor ze verkozen zijn: moedig en eerlijk beleid voeren. Die op straat in gesprek gaan met kritische buurtwerkers en burgers die ‘het beleid’ stevig aan de tand voelen. Politiek is niet gebonden aan het stadhuis: Gent krijgt minstens evenzeer vorm in de wijken waar Gentenaars, organisaties en ondernemers samen aan de slag gaan.

Zoveel concrete voorbeelden, zoveel mogelijkheden om problemen aan te pakken, maken me hoopvoller dan ooit. Niet in angst of verdeeldheid, maar in hoop vinden we de kracht voor sterk beleid.

Ik was het gesprek met mijn zoon met een bang hart begonnen, maar toen we de dagelijkse rush naar school begonnen – tanden poetsen! schoenen! boekentas! – waren we allebei een stuk opgewekter. We ontdekten samen dat er op heel wat vragen concrete en hoopvolle antwoorden bestaan. Ik ben daarom ontzettend blij dat ik het vertrouwen kreeg van de Gentenaars om mee te bouwen aan een duurzaam, ecologisch en sociaal Gent. Net als bij vele andere verkozenen was mijn eedaflegging niet enkel een plechtig moment, maar vooral het startpunt van moedig en hoopvol aan politiek doen. Niet hoop doet leven, maar hoop doet zien wat doet leven. Hoop brengt mensen ertoe zich te engageren voor hun stad, voor anderen, over democratische partijen en internationale grenzen heen, op straat, in het stadhuis en aan de keukentafel.

Deze bijdrage verscheen in de SamPol-zomerreeks Hoop 2019

• Hoop 2019