'Ivan Leko, our God.' Met deze bondige zinsnede op een spandoek onthaalden de supporters van Club Brugge dit najaar hun coach. In het Engels, al sinds Guido Gezelle de voertaal in Brugge en verre omstreken. De supporters grepen naar de verfspuit omdat hun trainer die week enkele dagen in de cel had verbleven, verdacht van lidmaatschap van een criminele organisatie en witwaspraktijken. In geen tijd kon hij zich tot de god van de fraude kronen. Dat is gezien de bijtende concurrentie in West-Vlaanderen uiteraard geen geringe eer. Veel groter bewijs van de ultieme integratie van de slimme Kroaat in onze van westerse waarden doordrongen samenleving valt er niet te vinden.

En wat een geluk dat de trainer niet van wedstrijdvervalsing werd verdacht. Want knoeien op een voetbalveld, daar zijn we in ons landje aan de Noordzee niet mals voor. Stel je voor: voetballers benaderen om bewust de boot in te gaan. Dat is compleet onverantwoord en leidt tot algehele verontwaardiging van Oostende tot Waterschei. Hoe anders gaan we terecht om met spitsvondige fiscale constructies om lonen en commissies in belastingparadijzen aan de fiscus te onttrekken. Die verdienen onze lof. En dichters die we zijn, kruipen we vervolgens in de pen. 'Ivan Leko, our God.' Veel poëtischer kan het niet. Elke hard werkende Vlaming zou toch precies hetzelfde doen? En dus eren we een specialist in de materie als onze godheid. Een kwestie van principes.

Die moeten ook in de hele voetballerij overeind blijven. Natuurlijk moet de boven zijn stand levende staat de armlastige voetbalclubs een handje bijsteken. Door het invoeren van gunstige fiscale statuten voor buitenlandse voetballers die massaal uit vooral Afrika worden ingevoerd. Geen inspanning is te veel om die naar ons land te halen en hun papieren in orde te brengen. Ze zijn goedkoop en op hun transfer kunnen managers en trainers tientallen procenten winst maken. En als het enigszins meezit, passeren de tussenpersonen nog meerdere keren langs de kassa. In het beste geval kunnen de spelers als transmigranten naar bij voorkeur het Verenigd Koninkrijk verkassen. Intussen worden parkeerplaatsen langs de autosnelwegen afgesloten en kondigen van trots blinkende politici aan hoeveel foute transmigranten op deze en gene plek zijn opgepakt.

Als ze frauderende coaches maar met rust laten. Want dat zijn onze helden. Zoals een slimme professor het formuleerde: 'Politici die in een raad van bestuur zitten en daarvoor honderd euro zitpenning krijgen, zijn zakkenvullers. Voetballers/trainers die frauderen, zijn god. Dezelfde mensen'. Maar naar dat soort onzin luisteren we niet langer. Al zeker niet als ze van een expert komt. Want die geloven we niet meer. Onze god zat in de cel.

Samenleving & Politiek, Jaargang 25, 2018, nr. 9 (november), pagina 80