Roeselare heeft zich de voorbije jaren ontwikkeld van ingedommeld provincienest tot ambitieuze centrumstad op mensenmaat. Expats die hun heimat na enkele jaren terug aandoen kijken zich vaak de ogen uit bij zoveel vernieuwing. Een metamorfose van de stationsbuurt, de verfraaide stadsring, een nieuw commercieel stadsdeel, het kenniscentrum Arhus, een skatepark, heraangelegde pleinen als publieke ontmoetingsruimte: de lijst van ingrepen in de openbare ruimte die de stad de voorbije twee bestuursperiodes een nieuw gelaat hebben gegeven, is lang. En er zit nog meer aan te komen, getuige de omnivalente fuifzaal, het nieuwe zwembad, het wielermuseum of het ultramoderne ziekenhuis die momenteel nog in de steigers staan.

Roeselare investeerde naast stenen ook in mensen en ondernemen. Economisch profileerde de stad zich als motor van de regio Mid-West. Er werden nieuwe bedrijventerreinen en een nieuwe woonwijk uitgetekend, een economisch plan opgesteld, een warmtenet uitgerold en innovatieve shoppingsystemen ontwikkeld. Het zorgbedrijf bundelt voortaan alle openbare zorgdiensten, een gemoderniseerde loketfunctie maakt de diensteverlening voor de burger toegankelijk. Diverse culturele en sportieve evenementen gaven Roeselare daarnaast een bruisender gelaat. Uit cijfermateriaal van de Vlaamse overheid blijkt bovendien dat Roeselare in vergelijking met andere centrumsteden ook bovengemiddeld scoort inzake onderwijs, kinderopvang, ouderenvoorzieningen en tewerkstelling. Tel daarbij het uitgebreid en gevarieerd winkel-, restaurant- en uitgaansaanbod als klassieke troef en je kan niet om de vaststelling heen dat Roeselare de weg naar moderne centrumstad is ingeslagen.

Toch is lang niet alles peis en vree in de Rodenbachstad. Er liggen namelijk nog best wel wat beleidsuitdagingen op de plank. De sprongen die de stad vooruit heeft gezet op het vlak van de ontwikkeling van de publieke ruimte staan bijvoorbeeld in schril contrast met de stilstand die Roeselare op het vlak van mobiliteit stilaan kenmerkt. Ellenlange files in de spitsuren zijn ook in Roeselare dagelijkse kost geworden en het huidige parkeerrecept wordt door inwoners en bezoekers vooralsnog onvoldoende gesmaakt. Niet verwonderlijk dus dat mobiliteit (circulatie, parkeren, openbaar vervoer) tot de inzet van de gemeenteraadsverkiezingen werd uitgeroepen.

Op sociaal vlak heeft de evolutie naar volwaardige centrumstad eveneens nieuwe uitdagingen met zich meegebracht. Hoewel in absolute aantallen beperkt in vergelijking met gelijkaardige steden, kende ook Roeselare de voorbije jaren toenemende immigratie. De grotere terughoudendheid tegenover nieuwkomers en het relatief hoge onveiligheidsgevoel bij de bevolking lijken symptomen van de groeipijnen waar een stad in transitie mee wordt geconfronteerd. Integratie is bijgevolg een nieuw verkiezingsthema in Roeselare. Een ander aspect van het samenleven dat aandacht verdient, is kansarmoede – waar Roeselare eveneens hogere cijfers laat optekenen. Investeringen in het sociaal weefsel zijn dus een must en moeten, last but not least, hand in hand gaan met meer aandacht voor groen in en om de stad.

Ook op politiek vlak staat Roeselare tot slot op een kruispunt. Om de politieke inzet van 14/10 te vatten, moeten we zes jaar terug in de tijd. Gedreven door een gunstig nationaal klimaat liet N-VA toen een sterke verkiezingsscore optekenen (van 1 zetel naar 12). De partij bleef de jarenlange marktleider CD&V (teruggevallen van 18 zetels naar 12) nipt voor in stemmenaantal. Groot was ook de naschok van de stembusslag toen bleek dat de zetelende coalitie CD&V-sp.a vervolgens in het zadel bleef. Omdat hun politiek project op langere termijn was gericht, besliste de coalitie om het partnerschap te verlengen met Groen (van 1 zetel naar 3) als bijkomende partner. De politieke ontevredenheid bij de inwoners van Roeselare richtte zich in hoofdzaak op de figuur van burgemeester Luc Martens, wiens politieke stijl minder werd gesmaakt. In 2016 gaf hij de fakkel daarom door aan partijgenoot Kris Declercq, die met een volksere stijl dichter aanleunt bij de geest van de stad.

Ondertussen worden de nieuwe kieslijsten stilaan in stelling gebracht. Termen als vernieuwing en verjonging voeren daarbij de boventoon. Er kondigt zich een boeiende kiesstrijd aan die een antwoord moet bieden op een aantal interessante vragen. Kwam de burgemeesterswissel nog op tijd en slaagt CD&V er zo in om zijn markleiderschap te heroveren, of neemt N-VA de scepter definitief over als lokale marktleider? Kan Vlaams Belang de electorale neergang ombuigen? En hoe positioneert Open VLD zich in dit landschap op rechts? Aan de linkerzijde is het uitkijken naar Groen en sp.a (die zich voor de gelegenheid omdopen tot 'Sp.a & de vernieuwers'). Zijn de socialisten in staat om hun bestuurlijk gewicht in de stad te consolideren en surft Groen verder op een positieve wind die voor hen door Vlaanderen lijkt te waaien?

Alles overschouwd is het best opmerkelijk hoe ook de inzet van de gemeenteraadsverkiezingen in een kleinere centrumstad als Roeselare de bredere politieke en maatschappelijke vraagstukken in Vlaanderen kan weerspiegelen.

Deze bijdrage verscheen in de reeks Mijn Gemeente, VK 14/10

• vk 14/10
• Roeselare