Ik krijg regelmatig de vraag of onze samenleving verdeeld is. Leven wij samen of naast elkaar? Na Parijs, Keulen en Brussel steken steeds dezelfde vragen op. Er heerst een spanning waarbij mensen op zoek zijn naar antwoorden en verduidelijking. Liefst zo snel en eenvoudig mogelijk. Fast news is het nieuwe fast food geworden. Wij weten ergens diep vanbinnen dat we niet te snel conclusies mogen trekken, maar we kunnen niet weerstaan aan sappige headlines en niet bevestigde feiten.

Het lijkt alsof mensen willen geloven dat wij in parallelle samenlevingen leven. Dat er zogezegde onoverbrugbare kloven bestaan tussen gemeenschappen. Politici en denkers van verschillende partijen en ideologieën sturen met de regelmaat van de klok beweringen en subtiele verdachtmakingen de wereld in, om onbeantwoorde vragen toch te beantwoorden.

Ik geef toe dat ik mijzelf ook snel laat vangen aan snelle en simplistische berichtgeving. Ik wil alles weten en zo snel mogelijk. Het werkt bijna verslavend. Maar onze honger naar informatie mag niet gestild worden door fast news. Wij moeten op zoek naar authenticiteit, feiten en echte verhalen van echte mensen. Wij moeten durven uit onze comfortzone te treden en op zoek te gaan naar antwoorden op de juiste vragen.

Ik geloof niet dat wij in een verdeelde samenleving wonen. Wij leven wel in een samenleving waar we minder tijd hebben voor elkaar. Het is al moeilijk genoeg om de banden met vrienden en eigen familie te onderhouden, laat staan met mensen die we niet kennen. Moeder en vader hebben beiden een job, komen laat thuis, hollen van de ene opvang naar de andere om daarna de kinderen nog naar de sportclub te brengen. Wij leven tegen een verschroeiend tempo en hebben minder tijd om lang genoeg stil te staan bij alles waarmee we geconfronteerd worden.

Het is echter niet moeilijk om buiten de bubbel van eigen bezigheden te breken en om op zoek te gaan naar nieuwe mensen met andere verhalen. Daarom is na de aanslagen in Brussel de hashtag #sameneten in het leven geroepen. Ik dacht: waarom nodig ik geen onbekend koppel bij ons thuis uit? Bij ons thuis hebben we een echte ‘komen eten’ cultuur. Mijn schoonouders bijvoorbeeld nodigen regelmatig een grote groep mensen uit. In de plaatselijke moskee wordt dan de plaats en locatie afgeroepen waar de moskeegangers welkom zijn.

Met dit in mijn achterhoofd lanceerde ik de dag na de horror in Brussel spontaan de tweets met daarin de hashtag #babbelen. Iedereen had een eigen manier om de aanslagen te verwerken. Heel veel mensen schreven teksten met mooie woorden van troost en verwierpen natuurlijk massaal de afschuwelijke daden door afschuwelijke mensen met een nog afschuwelijkere ideologie. Ik had geen nood aan woorden maar aan daden. Geen te grote beweringen of teksten op sociale media maar iets dat ‘echt’ was. Ik wou buiten mijn bubbel van eigen bezigheden en eigen waarheden treden om samen met iemand totaal onbekend een moment van rust en conversatie te hebben. Om samen de gebeurtenissen in Brussel te verwerken en authentieke verhalen te aanhoren en te vertellen.

Een samenleving is zoals een huwelijk. Wij delen dezelfde doelen en dromen. Wij zijn allemaal op zoek naar geluk en rust. Wij betalen allemaal met evenveel tegenzin belastingen en leven allemaal op dat klein stukje land dat België heet. Maar een huwelijk brengt soms ook kleine irritaties en ongemakken met zich mee. Wie hier te veel op focust houdt een huwelijk nooit vol. Wie over deze verschillen heen kan kijken en de partner accepteren zoals hij/zij is, heeft de succesformule gevonden om voor altijd gelukkig samen te zijn.

Samenleving & Politiek, Jaargang 23, 2016, nr. 4 (april), pagina 32 en 41

• #sameneten
• project in de kijker