Jacques Yerna is enkele maanden geleden overleden. Hij is tachtig geworden. Net voor zijn dood is een interviewboek verschenen, waarin teruggeblikt wordt op een heel rijk syndicaal en politiek leven. Het is een passend afscheid voor een groot man, die toch zo bescheiden bleef. Yerna was gedurende jaren gewestelijk secretaris van het ABVV in Luik. Ik heb hem gekend als de tegenpool van de metaalbons Robert Gillon. Die was rauw, cynisch en meedogenloos. Yerna was een intellectueel, die vocht om ideeën en niet om de macht. Toch schrok hij er niet voor terug om Gillon het hoofd te bieden. Ik herinner mij enkele heroïsche scènes in het nationaal comité van het ABVV over kernenergie. Twee jonge mannen hebben gesprekken met Yerna gebundeld. Yerna heeft van dichtbij meer dan 50 jaar sociale geschiedenis meegemaakt. Het boek overloopt die geschiedenis en trakteert op voorzichtige commentaren. Want Yerna dringt zijn visie niet op en blijft zeer genuanceerd. De koningskwestie en de staking 60-61 zijn de kern waar alles rond draait. Yerna heeft natuurlijk Renard gekend, hij heeft er zelfs ruzie mee gemaakt. Want een makkelijke man was hij niet. Altijd nam hij een kritische houding aan en kwam daardoor wel vaker in aanvaring. Af en toe gaat hij zelfs over de schreef, door bijvoorbeeld in de zaak D’Orazio het terreuraspect volledig te negeren. Maar gelijk heeft hij om ieders recht van spreken op te eisen. Merkwaardig vind ik in elk geval zijn uitspraak dat het Renardisme in aanvang een unitaire positie innam, Vlaanderen uit de werkloosheid wilde halen en voor Wallonië een economische reconversie wilde realiseren. Ik durf dat te betwijfelen, maar historici moeten het maar uitmaken. Het boek is een gepaste hulde aan een groot syndicalist.

Samenleving & Politiek, Jaargang 10, 2003, nr. 9 (november), pagina 55

• boekbespreking