Jos Bouveroux heeft een kroniek geschreven van paars-groen. Aan de vooravond van de verkiezingen komt het boek natuurlijk perfect op tijd. Hij wil in het bijzonder de vraag beantwoorden of alle veranderingen in het partijpolitieke landschap echte veranderingen zijn of alleen maar pogingen om de bestaande macht te behouden en te versterken.
Bouveroux reconstrueert nauwgezet de partijpolitieke gebeurtenissen sinds de verkiezingen van 1999. Zijn relaas leest als de nieuwsoverzichten die telkens bij het begin van een nieuw jaar gemaakt worden. Je weet het allemaal nog wel, maar het staat nog eens netjes op een rij. Omdat zijn invalshoek zich echter beperkt tot het partijpolitieke overvalt je meer dan eens het gevoel: is dat echt allemaal zo belangrijk? Het GSM-verhaal van Stefaan Declercq blijft lullig, maar moet de geschiedenis zich dat echt blijven herinneren? Bouveroux mist afstand, perspectief.
Wie te dicht op de gebeurtenissen aankijkt vergroot te veel uit. Het is wel heel goed geschreven. Men krijgt geen zicht op het bronnenmateriaal, maar het lijkt erop dat de auteur zich beperkt heeft tot de krantenarchieven. Als hij bijvoorbeeld gesprekken zou gevoerd hebben met bevoorrechte getuigenissen, hebben die hem weinig nieuws kunnen bijbrengen.
In zijn besluit komt Bouveroux op zijn uitgangsvraag terug. Alle pogingen om het politieke landschap te herverkavelen zijn geen modetrend. De samenleving is aan het veranderen. Vandaag beleven we een kantelmoment. Politieke partijen proberen zich daaraan aan te passen. Tot nu is die aanpassing heel oppervlakkig gebleven. Veranderingen hadden veel meer te maken met individuele en partijpolitieke machtsposities dan met echte vernieuwing. Ze worden ook altijd door de top opgedrongen. Eigenlijk is alleen wat de Volksunie overkomen is - een uiteenspatten naar alle kanten - de enige echte verkaveling geweest. sp.a is toch ook ver gegaan, door vooral de traditionele kloof met gelovigen, zelfstandigen en Vlaams-nationalisten te overstijgen. Van de CD&V kan dat niet gezegd worden. Zij blijft een machtspartij. De Groenen schuwen dan weer alle toenaderingspogingen van de socialisten, uit schrik om hun eigen identiteit te verliezen. De VLD zoekt uitdrukkelijk een positie in het midden. Voor Bouveroux is de logische evolutie een hergroepering volgens de oude links-rechtsas. Maar heel even heeft hij het nog over de rol van de media en het consumentgericht denken. Het blijft allemaal toch heel oppervlakkig.

Samenleving & Politiek, Jaargang 10, 2003, nr. 3 (maart), pagina 55 tot 56

• boekbespreking